Bestiariusz

Wiwerny – najbliżej spokrewnione ze smokami drakonidy. Również mają parę skrzydeł oraz podobną budowę, lecz wiwerny poza ubywającą parą łap przednich są także mniejsze i nie mają rozwiniętej inteligencji. Nic dziwnego - badania wykazały, że gady te mają mózgi niewiele większe od ich gałek ocznych. Ponadto nie mają instynktu samozachowawczego i chętnie pakują się w tarapaty. Potrafią ziać ogniem, ale męczy je to o wiele szybciej niż lepiej rozwiniętych kuzynów. Mają za to żywsze barwy i łatwiej jest je zabić. Bardzo szybko się rozmnażają i ich populacja zdecydowanie nie chyli się ku spadkowi.

Amfitery – obecnie gatunek na skraju wymarcia, drakonidy te nie posiadają nóg, ale dysponują parą skrzydeł. Dawniej podobno znane były jako królowie przestworzy, potężniejsze, lecz mniej gwałtowne niż smoki. Po jakimś czasie całkowicie wymarły na wolności, sterroryzowane przez stopniowo powiększające się stada smoków. Do natury przywróciły je prywatne hodowle, które następnie całkowicie je zamieniły na smoki, ponieważ hodowane w niewoli amfitery z pokolenia na pokolenie stawały się coraz mniejsze. Obecnie przypominają raczej skrzydlate, ziejące ogniem węże niż niegdyś zwinne, majestatyczne bestie. Raczej schodzą z drogi większym stworzeniom.

Lindwyrm – w przeciwieństwie do wiwern i amfiter, lindwyrm może konkurować ze smokami wzrostem. Problemem jest jednak jego brak skrzydeł - posiada tylko jedną parę wyposażonych w szpony łap blisko głowy. Jest zwinny i potrafi w mgnieniu oka drążyć tunele pod ziemią. Umie stawać niemal na samym końcu ogona i błyskawicznie wyginać się, by obronić pokryte cieńszą niż u kuzynów łuską ciało. Potrafi też ziać ogniem. Jego skóra jest niezwykle ceniona na rynku, noszona jest uznawana za oznakę wielkiego bogactwa. Niektóre lindwyrmy w okresach jesienno-zimowych pokrywa częściowo futro. Działa jak typowy drapieżnik: kiedy jest głodny, nie omieszka cię spróbować zjeść.

Wyrm – to właśnie ta drakonida, której poszczęściło się najmniej - nie posiada ani łap, ani skrzydeł. Jest za to naprawdę straszny. Kiedy się uniesie, jest o dobry metr wyższy od normalnego elfa, a także o wiele od niego dłuższy. Potrafi ziać ogniem, a z kolców na ogonie ścieka gęsto jego jad. Jest bardzo agresywny, atakuje bez zastanowienia.

Dianthus – tak właśnie nazywany jest przez elfy najdłuższa ze wszystkich drakonid. Dianthus nie ma skrzydeł, ale nie są mu potrzebne, bo mieszka nad wodą. Posiada cztery łapy o szponiastych palcach pokrytych błoną oraz skrzela. Mimo to, kiedy wyjdzie z morza potrafi ziać ogniem. Nie jest agresywny, ale też nie jest chętny do współpracy. Bardzo nie lubią towarzystwa i starają się go skrzętnie unikać. Kiedy zbytnio szukasz jego atencji, musisz liczyć się z tym, że zostaniesz zjedzony.

Boletus – gad ten nie posiada skrzydeł, lecz ma wszystkie cztery łapy. Ma bardzo grubą łuskę i jest ogólnie wytrzymały, jednak jest mniej zwinni niż kuzynowie. Jest wyjątkowo wredny, mimo że nie jest większy od niedźwiedzia, potrafi rzucić się do gardła trzy razy większemu wyrmowi. Potrafi ziać ogniem, jednak jego splunięcia ograniczają się do małych, niemal całkiem prześwitujących płomyków. Nie da się go oswoić ani polubić - lepiej uwierzcie na słowo.



Renèx – niezwykle ubarwiona kreatura, z budowy przypominająca dużego lisa. Jego ciało pokrywa zarówno sierść jak i długie pióra, stroszące się na widok zagrożenia. Zazwyczaj spotykane w odcieniach purpury i fioletu – to żywiące się rybami i drobnymi gryzoniami stworzenia prowadzące nocny tryb życia, takie umaszczenie gwarantuje im kamuflaż przed oczami groźniejszych drapieżników. Ich oczy są złote i błyszczące. Renèxy wspaniale widzą w ciemności. Zwykle chodzą swoimi drogami, konfrontują się z przedstawicielami własnego gatunku tylko w okresie rozrodu

Abies – jest to zwierzę niezaliczające się ani do psowatych ani kotowatych, lecz to właśnie do nich jest najbardziej zbliżone. Opisani przedstawiciele abiesów mają jasnozłotą i srebrzystą, rzadziej całkiem białą, krótką sierść, lwią głowę, jasne oczy, posturę wilka i… końskie kopyta oraz ogon. Nad ich łopatkami znajdują się niewielkie, bezfunkcyjne skrzydełka. Wiele elfów zwie abiesy bezczelnymi stworzeniami, ponieważ te często wchodzą im w drogę podczas polowań i w najlepszym przypadku płoszą zwierzynę, w najgorszym zaś – napadają obozy i zabijają oraz pożerają samotnych wędrowców. Zwykle poruszają się całymi hordami.

Picea – ogólna nazwa obejmującego kilka gatunków rodzaju zwierząt kopytnych. Są to niesamowicie płochliwe koniowate, posiadające jeden bądź więcej rogów na czole albo jedną płetwę. Picea leśna posiada jeden jeleni róg osadzony na czole i zmienia ubarwienie w zależności od pory roku, dostosowując się do panującej w danym momencie palety kolorów. Picea polarna jest gatunkiem migrującym, latem można ją spotkać wyłącznie w ośnieżonych zakamarkach krainy. Różni się od leśnej kuzynki liczbą rogów, bowiem jej skroń przyozdabiają dwa zamiast jednego. Jej sierść jest krótka i intensywnie się skrzy w niesamowitych odcieniach błękitu. Zarówno picea leśna jak i polarna mają długą grzywę i ogon oraz poruszają się bezszelestnie. Opisana jest również picea morska, która niczym nie różni się od zwykłego konia – no, może poza płetwą oraz intensywnie zieloną bądź niebieską skórą, oraz faktem, że żyje pod wodą. Picee są łagodnymi roślinożercami, których skóra oraz poroże są bardzo cenione na rynku.

Crataegus – czy wyobrażasz sobie krzyżówkę koguta i dzika? Nie? W takim razie uwierz – to najbardziej wybuchowa mieszanka, jaką natura mogła wymyślić. Ten mierzący zatrważający metr w kłębie stwór o ciele dzika oraz mrożącym krew w żyłach głosie, grzebieniu i spojrzeniu koguta już nie jednego pogonił na drzewo. Jest wszystkożerny, choć sam nie poluje. Zazwyczaj żyje w liczącym ponad trzy tuziny osobników stadzie i jest z nim mocno połączony emocjonalnie. Wśród crataegusów nie występuje hierarchia ani selekcja naturalna – wszyscy członkowie stada są jak rodzina, która do ostatniej kropli krwi będzie bronić chorych, słabych, młodych czy umierających osobników (których w wypadku faktycznej śmierci następnie zje).

Trifolium – ogromny gad o niezwykle precyzyjnym systemie zabijania. Ten ponad dwumetrowy, przypominający od końca głowy w dół drapieżnik o długich łapach chowa się wśród zarośli, i rozsuwa swój niezwykły kołnierz, przypominający z wyglądu muchomora. Pozwala mu to pozostać niezauważonym aż do ostatniej chwili. Gdy tylko zbliży się do niego jakaś nieszczęsna istota, ten wbija w nią swe zęby, w ułamku sekundy wstrzykując zabójczy jad, który czasem zabija w pół godziny, a czasem kilka minut. Trifolium jest zupełnie ślepe i głuche, ale ma niesamowity zmysł węchu oraz – jak podają źródła – potrafi namierzać ofiarę na podstawie temperatury jej ciała.

Azur – za dnia wydaje się być zwyczajnym, czarnym ptakiem ze skłonnościami do powtarzania melodii, które mu zanucisz. Kiedy jednak znikną wszystkie światła, lotki na skrzydłach, ogonie a także łebku azura zabarwiają się na niebiesko i rozświetlają najgęstszy mrok. Ptak jest wtedy w stanie przemówić w znanym ci języku – powtórzy jednak tylko to, co usłyszał w ciągu dnia.

Carica – wzrostem podobny do kawki, tęczowy ptak o główce przyozdobionej koroną z barwnych piór. Posiada dwie pary suchych odnóży oraz dwie pary skrzydeł – jedne schowane są pod drugimi w czasie spoczynku. Ptaszek jest rozumny i jest w stanie nauczyć się sztuczek gdy się go oswoi, jednak trzeba być bardzo ostrożnym, bowiem carice są groźniejsze niż węże. Są w stanie pasożytować na krwi właściciela, kiedy ten śpi i w niecały miesiąc mogą całkowicie go osuszyć.

Foetida – potężny, biały tygrys z czerwonym znakiem na pysku oraz jelenimi rogami za uszami nie jest do końca kotkiem, jakiego chciałoby się trzymać w domu. To maszyna do zabijania o twardych pazurach, ostrych jak brzytwa zębach oraz paskudnym usposobieniu. Żyją osobno, są bardzo terytorialne i nawet w okresie rozrodu spotykają się na terenach, które nie należą do strefy ich terytorium. Matki wychowują młode tylko trzy miesiące, potem wyganiają je, zostawiając na pastwę losu. Foetidy nie da się oswoić – nawet trzymana od małego, odurzana i poddawana różnym zabiegom zachowa temperament seryjnego mordercy.

Gryf – znana wszystkim z mitów i baśni hybryda orła i lwa. W wierzeniach elfów kreatura demoniczna, jego pojawienie się na niebie to zły omen. Często zbierają się w liczące kilka osobników grupki z samicą na czele, jednym samcem oraz kilkoma młodszymi samicami. Gryfy są drapieżnikami, polują oraz spożywają posiłki całym zespołem.

Centaurea – przerażająca, groteskowa i zabójcza - tak opisują ją elfy. Ma sylwetkę mężczyzny, całą pokrytą sztywnym, pozlepianym krwią ofiar włosiem. Nie posiada twarzy – ma głowę rogatego renifera, którego skóra tak mocno opina jego pysk, że wygląda jak sama czaszka z postrzępionymi wargami (co może być przyczyną tego, że centaurey nie odczuwają bólu i pchają nosy tam, gdzie nie powinny). Ich ciała są zapadnięte, a ruchy powolne, jednak zabójca który raz obrał sobie ofiarę, już jej nie odpuści, co oznacza że jedyną drogą do pozbycia się prześladowcy jest zabicie go. Stworzenia zdają się być bardzo inteligentne. Poruszają się zorganizowanymi grupami i potrafią posługiwać się bronią. Kreatura owiana jest tajemnicą, nikt nie wie w którym momencie się pojawi. Pierwszym zwiastunem jej przybycia jest nadciągająca mgła. To z niej wychodzą przerażający, niemi mordercy.

Harfeg – ogromne ptaszysko o skomplikowanej budowie skrzydeł funkcjonujących dzięki rozkładanym, grubym połaciom skóry. Dziób harfega wyposażony jest w dwa rzędy ostrych jak noże zębów, a jego łapy posiadają grube, ogromne szpony. Nad złocistymi oczami posiada dwa potężne grzebienie kostne. Generalnie przypomina harpię wielką, lecz - nie ma co ukrywać - tamten ptak w porównaniu do harfega zdaje się być niegroźnym wróblem. Zimą, w okresie godowym, całkowicie znikają z lasów i zaszywają się w grotach w szczytach gór.

Kościochrust – kreatura składająca się ze szczątek martwych organizmów: roślin, zwierząt, elfów. Nikt tak naprawdę do końca ich nie zbadał, lecz wszyscy są zgodni co do jednego: kościochrusty przychodzą ze Smoczego Dna. Nikt nigdy nie widział jak dokładnie powstają, choć uczeni zgadzają się, że nie rozmnażają się. Zdają się nie mieć czegoś takiego jak instynkt; są stworzone, by zabijać. Nie potrzebują chwili na zastanowienie, czy powinny zaatakować. Nie da się ich zbadać, ponieważ po zabiciu ulegają całkowitemu rozpadowi na części pierwsze. Zawsze unosi się za nimi potworny swąd, jakby sam odór śmierci wisiał w powietrzu. Występują samotnie, choć zdarza się, że chodzą parami.

Aesculus – ogromny zając z rogiem na nosie, racicami oraz gadzim ogonem. Jeśli nie zbliżysz się do jego młodych nie jest agresywny, oswojony nadaje się do tresury, a nawet ujeżdżania. Bardzo się przywiązuje, lecz potrafi być też zaborczy o stworzenie, które pokocha.

Pandorzec – wygląda jak duży kot domowy, z tym, że zamiast uszu wyrastają mu z czaszki jelenie rogi, z brody kolejne dwa, a z okrągłego grzbietu wyrastają mu ostre, gęste kolce. Ma też większe zęby i wredniejsze spojrzenie. Niegroźny dla dorosłego elfa, może dotkliwie pogryźć dziecko. Poluje głównie na duże ptaki i zające, przed większymi stworzeniami ucieka. Zapędzony w kozi róg może pogryźć, choć wątpliwe jest by zrobił większą krzywdę.

Harpia – Ptak o ciele kobiety - tak nazywają ją mity i legendy. Nie jest to z pewnością najpiękniejsza kobieta, jaką widzieliście: sucha, pozieleniała skóra, bezdenne oczy, palce u stóp i rąk zakończone pokaźnymi szponami oraz niezgrabna sylwetka zwieńczona zgorzkniałą twarzą tworzą pełen obraz skrzydlatej kobiety zamieszkującej krainę. Niektórzy ze względu na jej spiczaste uszy mówią, że harpia była kiedyś piękną elficą przeklętą przez maga, któremu złamała serce, a jej córki zostały zrodzone z niej oraz samego demona zemsty. Nikt nie ma pewności co do jej pochodzenia, ale co do jednego faktu na jej temat zgadzają się wszyscy: gdy widzisz harpię, uciekaj jeśli nie chcesz zostać pożartym. Nie jest inteligentna, choć potrafi mówić, czy raczej powtarzać zasłyszane kiedyś słowa swym skrzeczącym głosem. Niektóre stare harpie opanowały zmiennokształtność i zwodzą elfy na pokuszenie, by następnie się nimi pożywić. Legenda głosi, że można je zabić tylko poprzez przebicie ich serca.

Syrena – stworzenie z mrocznych toni tutejszych wód zdecydowanie nie przywodzi na myśl przyjaznej, pięknej dziewczyny z opowieści dla najmłodszych. Cała pokryta jest łuską, jej twarz jest zdeformowana, a ciało pokrzywione, pokryte wieloma płetwami. Jej ręce mają po cztery palce złączone taką samą błoną co rogi biegnące przez środek jej czaszki. Syreny żyją w koloniach, najliczniej w wodach słonych (mareny), lecz to te rzeczne i zamieszkujące jeziora (rewjany) są najgroźniejsze. Podczas gdy mareny uwiodą cię śpiewem i wykorzystają dla własnych celów by się zabawić, rewjany nie będą zwlekać - zjedzą cię nim zdążysz się obejrzeć.

Muscipula – żyjąca na terenach podmokłych kreatura bawi się w muchołówkę, stąd też jej nazwa. W rzeczywistości przypomina przyczepionego do dna zbiornika wodnego oślizgłego, ogromnego robaka o pojedynczych ząbkach wyrastających ze szczęki oraz całym rzędzie spiralnych siekaczy w przełyku. Zadziorna, lecz niegroźna dla elfa, może jednak zjeść towarzyszącego mu zwierzaka. Jest szybka, lecz mało inteligentna.

Drosera – dziwaczna małpa o pysku mopsa, dwóch parach inteligentnych oczu i zgarbionej posturze. Nie pokrywa jej żadna sierść, jest gładka jak skórka banana. Ma po trzy palce u każdej z rąk. Drosery to bardzo uczuciowe i mądre zwierzęta. Nie popadają w gniew i zdają się rozumieć wszystkie twoje troski. Są nieszczęśliwe w niewoli, pełnię radości daje im skakanie w koronach drzew z rodziną. Są przyjazne, lecz nie szukają na siłę elfiego towarzystwa.

Bies - przerażający, rogaty stwór, który swe pochodzenia zawdzięcza siłom nieczystej magii. Jest postrachem wszelkich żyjących stworzeń i legendarnym wcieleniem zła. To krwiożercza bestia zamieszkująca głębie lasów, czyhająca na ofiary. Nigdy nie rezygnuje z polowania- nawet, jeśli nie jest głodny. Zabija to, co ma w swoim zasięgu.

Czort- ma wiele wspólnego z biesem, tyle że bardziej przepada za terenami górskimi niż gęstymi lasami. Analogicznie, jego poroże jest zbliżone do tego należącego do muflona. Najczęściej kryje się w jaskiniach, w których gromadzi swoje ofiary- po odkryciu legowiska można zobaczyć stosy kości. Czort poluje zawsze w nocy, jest na tyle niebezpieczny, że boją go się nawet drakonidy... Oprócz smoków.

Widlak- to stworzenie jest wzrostu wyjątkowo dużego psa, jednak funkcjonowanie w dużych stadach czyni go jednym z najgroźniejszych stworzeń lasu. Dopóki w pobliżu znajduje się padlina nie decydują się atakować, jeśli jednak poczują głód rzucają się na wszystko. Wyróżnia ich olbrzymia siła szczęk, która kości łamie niczym gałązki.

Ogar leśny- pies mutant, który żyje w niewielkich grupkach, przemierzając setki kilometrów tropiąc ofiary. Ciężko je uchwycić, ponieważ unikają kontaktu z człowiekiem bądź elfami. W razie zagrożenia są jednak bardzo niebezpieczne, zwłaszcza jeśli w stadzie są jakieś młode.