O elfiej rasie

Pochodzą od elfów rasy czystej, lecz w czasie swej ekspansji poza otoczoną barierą krainę Tinavandúl napotkały na swej drodze ludzi- tak powstały konflikty między państwami, wpływ obcych kultur ale i również zmieszanie genów. Po upływie setek lat pierwotna kultura i charakterystyczne cechy rasy uległy zmianom- stali się bardziej ludzcy, bardziej różnorodni pod względem rys twarzy, światopoglądu i tradycji. Pochodzenie każdego z Aráe jest różnorodne, przodkowie są zarówno elfami, jak i ludźmi z różnorakich grup etnicznych. Nie zmieniło to jednak poczucia przynależności do elfiej rasy- nadal mają się za kogoś znacznie lepszego od ludzi, integrując się prawie wyłącznie z pobratymcami mimo licznych ludzkich uchodźców i wykorzystywania ich do ciężkiej pracy na terenie państwa.

Pierwotne elfy, o rozległej, niesamowicie rozwiniętej kulturze i wiedzy w zakresie magii jak i każdej dziedzinie otaczającego ich świata. Zamieszkują odległy, odosobniony kontynent otoczony magiczną, niegasnącą dotąd barierą całkowicie odcinając się od reszt cywilizacji. Charakteryzuje ich specyficzny wygląd, naturalnie olbrzymie zdolności intelektualne i znacznie wyższe możliwości fizyczne. Odkąd pamięć sięga panuje wśród nich niedościgniony kult wiedzy, czyli doskonalenia się w swej dziedzinie poświęcając na to całe życie. Magia którą władają jest najpotężniejszą jej wersją, pochodzącą od wewnętrznej energii życiowej, którą każdy elf powiększa przez setki lat swej edukacji. Ich zasoby są dla reszty całkowicie niedostępne, wyjątek stanowią pozostałości po rozłamie, które opuściły granice Tinavandúlu. Bezsprzecznie gardzą oni Aráe, jak i całą rasą ludzką.

CHARAKTERYSTYKA OGÓLNA:

Elfy:
Uwaga: rasa arae pod kwestią wyglądu może się odznaczać przez wymieszanie genów z ludźmi.

Klasyfikacja: humanoidy

Cechy wyglądu: spiczaste uszy, wysoki wzrost(170 wzwyż poza wyjątkami, średnia dla mężczyzn: 190, średnia dla kobiet: 175), szczupła, dobrze zbudowana sylwetka, ostre rysy twarzy, brak owłosienia poza głową i brwiami.

Włosy mogą mieć różne od ludzi kolory poza standardowymi: srebrne, białe, szare. Dotyczy to również oczu występujących w kolorach: fiołkowe, miodowe, modrakowe, rubinowe(czerwone), bursztynowe.

Cechy fizyczne: większa wydolność organizmu i sprawność, odporność na większość chorób, wyostrzone zmysły, zmysł poznawczy wobec natury i zwierząt

Długość życia: długowieczność, po osiągnięciu dojrzałości elfy nie starzeją się- organy nie ulegają zużyciu.

Rozmnażanie: elfki zdolne są zajść w ciąże do setnego roku życia. Dni płodne występują co 10-20 lat.

Pół-elfy:

Pół-elfy nadal posiadają spiczaste uszy, ale tracą swoją długowieczność- pierwsze oznaki starzenia zazwyczaj pojawiają się w wieku około 100 lat.  Są też mniej odporne na choroby i słabsze fizycznie, natomiast bardziej płodne. Możliwe owłosienie na ciele.


POWSZECHNY KANON PIĘKNA:
Kanon piękna obecny wśród elfów zmienia się bardzo powoli na przestrzeni lat, w dodatku są to bardzo drobne szczegóły.
Zaczynając od samej góry pożądane są cechy twarzy typowe dla elfów- pociągła, szczupła twarz o wysoko osadzonych kościach policzkowych (jednak nie przesadnie zarysowane), prosty nos, który nie jest zadarty ani nieproporcjonalnie krótki oraz oczy w kształcie migdałów. Niepożądane są ślepia okrągłe i duże. Usta powinny być średniej wielkości, lecz o ładnym kształcie.
Rzeczą wielu zachwytów są włosy, które absolutnie powinny być długie niezależnie od płci, najlepiej proste, lub falowane, niekoniecznie kręcone. Szczególne wrażenie wywołują włosy srebrne.
Przechodząc do sylwetki możemy ustalić podział na męską oraz damską. Zaczynając od płci "pięknej", elfki powinny być wysokie, bardzo szczupłe i długonogie. Pod pojęciem szczupłości kryje się brak widocznej tkanki tłuszczowej oraz jędrne, smukłe i kobiecie umięśnienie. W przeciwieństwie do upodobań ludzkich elfy nie lubią szerokich bioder, dużych pośladków czy obfitego biustu. Piersi powinny być średniej wielkości, symetryczne i kształtne. Brzuch absolutnie płaski, z niezbyt mocnym wcięciem w talii. Biodra delikatnie szersze, ale pozbawione krągłości, pupa kształtna od boku. Mężczyźni nie inaczej wyróżniający się wzrostem, z szerszymi ramionami i długim, nieprzesadnie muskularnym tułowiem. W biodrach powinni być dużo wężsi, a poniżej pasa bardzo proporcjonalni.
Odcień skóry bywa różnorodny, lecz wedle pierwotnych przyzwyczajeń najlepiej wygląda bladość. Jest to jednak uzależnione od indywidualnych upodobań. Jeśli chodzi o tęczówki, to uwagą cieszą się kolory takie jak srebrny, fiołkowy, zielony, miodowy wyjątkowo rzadki czerwony(u albinosów). Niepożądane są oczy ciemne, zwłaszcza brązowe i czarne.
Można wśród elfów zauważyć modę, która polega na doborze koloru stroju do oczu.

KULTURA:

Uwaga: opisane poniżej kwestie w dużej mierze są obecne u ekstremistów. Rasa Aráe bardziej łagodnie podchodzi do restrykcji, dlatego możliwe są odstępstwa od poniższego opisu.

Najbardziej obecnymi i wpływowymi aspektami w kulturze zarówno Tinuván jak i Aráe są wiedza oraz szeroko pojęte piękno. To drugie obecne jest w każdej dziedzinie życia czy kunsztu, choćby czysto praktycznego. Doskonały profesjonalista w swoim fachu powinien łączyć ze sobą dwa elementy- piękno i najwyższą jakość. Tradycyjnie elfie wyroby, ubrania, broń, zbroje czy też budowle mają niezliczoną ilość zdobień i detali cieszących oko. Nie tyczy to się jednak jedynie produktów pracy- każdy szanujący się elf powinien traktować tak również siebie, a reszta właśnie pod względem kunsztu i jego powierzchownego piękna będzie go oceniać. Zazwyczaj wszelkie odchyły od zakotwiczonego w umysłach rasy pojęcia piękna są dotkliwe piętnowane. Do pożądanych cech należą choćby długie włosy, nieskazitelna blada cera, oczy jasnego koloru i cechy wyglądu sprzężone z elfią rasą czyli brak zarostu ciała, twarzy czy kanoniczne spiczaste uszy. W przypadku elfów pierwotnych ich wygląd jest do siebie mocno zbliżony, lecz splamieni są w dużej mierze zupełnie różnorodni i podchodzą do tego mniej poważnie coraz bardziej przyzwyczajając się do tego.
Kolejnym zjawiskiem, który ukształtować w dużej części kulturę jest kult wiedzy. Długowieczność elfów sprawia, że ludzkie hasła jak "ciesz się życiem" tracą na znaczeniu, gdyż wcale nie jest ono krótkie ani ulotne. Stąd też pochodzi przekonanie o tym, że jedyną istotną wartością podczas długiej egzystencji jest wiedza- a konkretnie jej zdobywanie i doskonalenie przez całe życie, aż do nieosiągalnej perfekcji. Dość oczywisty jest fakt, że to nigdy nie zaspokoi ambicji żadnego elfa, więc w dużej mierze jest to kult destrukcyjny, prowadzący do znieczulicy i wewnętrznego ograniczenia na jakiekolwiek zdrowe, pozbawione konkurencji i zazdrości relacje. Jedno jest pewne- o wiele bardziej liczą się umiejętności i wiedza, niż urodzenie... Chyba, że nie jest się czystym elfem.
Jak wygląda rozrywka i przyjemności? Tu ujawnia się kult piękna- elfy mają w naturze zamiłowanie do najróżniejszego rodzaju sztuki. Śpiew, taniec, malarstwo, rzeźbienie, wiersze, to wszystko wraz z motywem natury, romantyzmem i doskonałym kunsztem jest jak miód na duszę każdego spiczastouchego. Powszechnym jest chodzenie na odgrywane w leśnym otoczeniu spektakle teatralne czy też pokazy magii, koncerty, recytowanie wierszy. Elfy uwielbiają wtedy siedzieć nad jeziorami, na drzewach czy w trawie trzymając się za ręce i zachwycać się artyzmem. Tu po raz kolejny widzimy różnicę pomiędzy Tinuván a Aráe, gdyż Ci drudzy adaptując niektóre z ludzkich zwyczajów szukają relaksu w typowo ludzkich rozrywkach jak libacje alkoholowe, walki na arenach i tak dalej...

W elfiej kulturze równouprawnienie istniało od zawsze i żadna z płci się wzajemnie nie poniża. Nie ma żadnej różnicy w traktowaniu kobiet, bądź mężczyzn. Głową państwa może być zarówno elf, jak i elfka, to sama zasada obowiązuje w elitach. Większość cech sprzężonych z płcią jak większe zamiłowanie kobiet do urody bądź prac kreatywnych również tutaj nie obowiązuje- znajdziemy najwyższej klasy wojowniczki oraz wyjątkowo wrażliwych elfich artystów.
Dość powszechna jest rozwiązłość seksualna oraz dużo mniej poważne podejście do związków- efekt długowieczności, kultu wiedzy, brak wzorców religijnych i małżeństw. Jeśli chodzi o homoseksualizm nikt nawet nie pomyślałby o tym, aby mieć coś przeciwko- zaglądanie komuś do łóżka jest dla elfów dość niezrozumiałe.
Seks w szerokim kontekście odbierany jest w dużej mierze nie jako czynność prowadząca do przedłużenia gatunku, ale czysta w swej istocie sztuka. Nie brakuje poezji na jego temat oraz fascynacji jego piękną naturą. W przypadku prostytucji tendencja korzystania z niej jest znacznie większa u mieszkańców niższych klas społecznych, choć nie oznacza to, że elita również z niej nie korzysta w pewnym stopniu. Same panie do towarzystwa zazwyczaj również pochodzą z niższych klas społecznych, choć elita stroni od tego tematu i nic nie zapowiada tego, aby ktoś miał zamiar to potępiać.
Temat chorób psychicznych praktycznie nie jest poruszany- wiadomo, że one są, lecz tak naprawdę rzadko który elf będzie wstanie przyznać sam przed sobą, że ma z czymś problem. Okazywanie słabości często odbierane jest jako strata honoru i dobrego imienia, dlatego złe emocje, smutek i strach najczęściej są ukrywane, co prędzej czy później prowadzi do wewnętrznej destrukcji, którą każda jednostka inaczej będzie przeżywać.
Płynnie przechodząc od problemów psychicznych i wewnętrznej destrukcji trafimy w końcu na temat używek, uzależnień. Zaglądając w to głębiej, są one prawdziwą plagą, zwłaszcza wśród elfich elit- pełnią rolę swoistej ucieczki od własnych słabości albo pomocy w tym, czym nie dają już sobie sami rady. Elfy wyższych klas, przede wszystkim ci, którzy aktywnie działają w swoich doskonalonych dziedzinach piją rozmaite trucizny i eliksiry litrami, co przy ich wytrzymałych organizmach zazwyczaj nie ma dużych skutków ubocznych, lecz po latach organizm traci na swej świetności. Popularne jest sztuczne podsycanie stanu umysłu, aby skupić się tylko na swej pracy, a potem uśmierzanie środkami znieczulającymi uporczywego bólu głowy od przemęczenia czy też pozbawienia jakichkolwiek energii. Dochodzą do tego rozmaite alkohole wysokiej jakości, które często dosłownie zastępują wodę. Mieszczaństwo czy plebs często gustuje w ziołach halucynacyjnych czy takich dostępnych do palenia- oprócz tego standardowo trunki.

EDUKACJA:

Edukacja wbrew pozorom nie jest tak łatwo dostępna- dla młodzieży niepochodzącej z elity utrudnione będzie uczęszczanie do akademii na terenie stolicy. Młodzi arystokraci natomiast najczęściej uczą się w grupach pod nadzorem mistrzów- mgasilów w danej dziedzinie. Mają wtedy dostęp do najlepszych ksiąg, profesjonalnych narzędzi, teorii czy praktyki pod okiem najlepszych.
Ci, którzy nie mieli tyle szczęścia, aby dostać się pod skrzydła akademii, mają możliwość najczęściej pracy w zamian za naukę u jakiegoś fachowca. Chcesz zostać najlepszym płatnerzem, który będzie produkować zbroję dla Oddziałów Specjalnych? Masz możliwość, jeśli będziesz wystarczająco pracowity, a mistrz zechce cię nauczać za pracę. Na taki system nauczania decydują się najczęściej elfy ze średniej klasy społecznej.

OD CIĄŻY PO DZIECIŃSTWO:
Zajście w ciążę przez elfkę prawie nigdy nie jest powodem do rozpaczy czy smutku- jest to bardzo pożądane zjawisko, ponieważ przez bardzo ubogą płodność przyrost naturalny wypada znacznie gorzej niż liczba zgonów.
Samo zapłodnienie i przebieg ciąży nie różni się bardzo od ludzkiego- poza tym, że naturalnie elfki lepiej to znoszą i długo mogą nadal forsować się fizycznie. Jednym z ważnych aspektów jest to, że elfiątka rodzą się mniejsze niż ludzkie dzieci- przez to brzuch w zaawansowanej ciąży jest dużo mniejszy. Okres brzemienny trwa 9 miesięcy.
Po porodzie elfie dziecko rozwija się podobnie jak ludzkie, z tą różnicą, że przewyższa je szybkością uczenia się w każdym apekcie- mowy, chodzenia, rozumienia świata. Są też dużo odporniejsze na choroby i nieprzeciętnie inteligentne. Nauce poddawane są od najmłodszych lat, a rodzice wspólnie wychowują dziecko poza wyjątkami.
Elfa nazwać dojrzałym możemy w wieku około 20 lat- wtedy też etap dojrzewania się kończy, dalej się nie starzeje, a jedynie zdobywa doświadczenie i wiedzę.